ZBROJA SAMURAJSKI
Michał Śliwka
Ciekawą jest sprawą, iż zbroja samurajski
ukształtowana w XII wieku, do końca XIX ( koniec okresu samurajskiego)
praktycznie nie uległa zmianom.
Wprowadzane na przestrzeni kilkuset lat zmiany były niewielkie i służyły udoskonaleniu niektórych jej elementów – nie zmieniając jej wyglądu i cech jako całości.
Zbroja bushi składała się z hełmu, półmaski, pancerza, naramienników, narękawków, nabiodrników, nagolenników i obuwia.
KABUTO, hełm, ważył ok. 3 kg., wykonany był z metalowych płytek, pokrytych niekiedy laką lub ceramiką. Z tyłu do hełmu przymocowany był nakarczek ( shikoro), składający się z ruchomych płytek. Z przodu hełmu przymocowany był chroniący oczy daszek ( mahisachi). Ciosy spadające na głowę osłabiały półkoliste ostrza ( kuwagata). Szczyt hełmu posiadał otwór wentylacyjny.
HAPPURI, metalowa półmaska, miała za zadanie ochronę twarzy. Półmaskom nadawano przerażający wygląd, mający odstraszyć przeciwnika. Do maski przymocowywano ochronę na gardło ( nodoate).
KO, pancerz chroniący tułów, składał się z płyty chroniącej klatkę piersiową (munaita). Do napierśnika przymocowane były haramaki, płytki metalowe chroniące brzuch. Podobne płytki przymocowane z tyłu chroniły biodra.
Cały pancerz utrzymywały na ciele metalowe pasy zakładane na barki. Pas barkowy chroniony był przez naramienniki ( sode) czworokątnego kształtu, z płytek połączonych sznurami.
Z kolei przedramiona chroniły naręczaki ( kote). Dolne części ciała ochraniały nabiodrniki
( haidate ).
Na podudzia nakładano nagolenniki ( suneate), składające się z metalowych płytek przymocowanych do skórzanego podłoża.
Zbroje samurajskie, podobni e jak miecze, wytwarzano wg. ściśle określonych zasad. Pojawiały się także słynne rody płatnerzy, jak ród MYOCHIN, którego zbroje z XII wieku stały się wzorami do naśladowania przez następne kilkaset lat.
Ciekawym rodzajem zbroi był gusoku, pancerz składający się z metalowych płytek łączonych w formie rybich łusek. Została ona wytworzona w XVI wieku przez Matsunagę HISAHIDĘ.